Ik zal weer in Epidavros zijn met Grieks Pasen. Eerst snuif ik de zoete geur van de sinaasappelbloesem op als ik binnenrijd. De zon schijnt en overal staan de bermbloemen in bloei, rood, geel, blauw.
Iedereen in het dorp is druk bezig met de voorbereidingen voor Pasen. De huizen worden schoongemaakt en geschilderd, alle stoepranden weer opnieuw witgekalkt. Nieuwe kleren moeten gekocht, brood en koekjes gebakken, het lam besteld, de eieren geverfd.
Ik kom dit jaar op vrijdagavond voor Pasen aan, waardoor ik alle gebeurtenissen van de lijdensweek mis en ook de Epitafia op vrijdagavond.
Voor mij is het hoogtepunt: zaterdagnacht met een kaarsje bij de kerk. Het licht dat zich langzaam door de menigte verspreid. We geven elkaar een vlammetje. Vooral dit jaar, een moeilijk jaar voor de Grieken, heeft dat lichtje een bijzondere betekenis. Een lichtje van hoop, hulp en heimwee naar lichtere tijden.
We zijn weer samen. Pasen is vooral ook het feest van samenzijn met familie en vrienden en dan maakt het niet uit of er een (duur) lam aan het spit draait of een veel goedkopere bok uit eigen stal. We zijn samen en vieren de opstanding, een nieuw begin, de lente en het licht. We praten, maken grappen, dansen en drinken wijn. Even vergeten we onze zorgen, even is het leven paradijselijk, even is alles goed.
Pasen is in Griekenland een traditie en ik heb er speciaal vakantie voor genomen om die samen te vieren.
Καλό Πάσχα
