Gastblog van Corry Brand
Het is begin juni 2013 als ik na een verblijf van drie weken op de Cycladen de boot af rij in Piraeus. Ik stort me in het hectische havenverkeer en kijk uit naar het vervolg van mijn Griekenlandreis: een paar weken op de Peloponnesus. Via smalle straten, in druk verkeer en afwisselend kijkend naar borden en navigatie, lukt het mij om ongeschonden de snelweg naar Korinthos te bereiken. En dan ben ik echt onderweg naar Epidavros, een kleine kustplaats in Argolida. De weg erheen is prachtig groen, met regelmatig uitzicht op zee en ook vandaag weer een strak blauwe lucht. Ik verheug me op het vooruitzicht van een weekje rust, met tegelijkertijd cultuur en stad binnen handbereik. Het antieke theater, de prachtige stad Nafplion en daarna Nemea, het staat allemaal op mijn to-do lijst voor de komende tijd. Al weet ik uit ervaring dat plannen er zijn om aan te passen als dat moet of kan.
Mijn verblijf begint goed. Net voor ik aankom in Epidavros stuit ik op een politiecontrole en voor de tweede keer in een week word ik van de weg geplukt. Oh help, ook deze keer heb ik de autopapieren niet bij de hand. Op de vraag naar papieren begin ik maar weer met mijn rijbewijs. Ik leg uit dat de autopapieren in een andere tas zitten en die staat in de kofferbak. No problem, niet nodig, en de agent loopt weg met mijn rijbewijs. “Het is kyria Brand” hoor ik hem tegen z’n collega zeggen. ??? Word ik gezocht of zo? Ik vrees dat ik zichtbaar opgelucht ben als hij terugkomt met mijn rijbewijs. Ik mag doorrijden, Kyria Brand wordt niet gezocht. Misschien een andere Nederlandse kyria… ?
Kinderfeestje in de nacht
Beneden aankomend ligt Epidavros te dutten in de zon. Ik parkeer de auto bij het haventje en loop een rondje langs de kade. De siësta houdt bewoners van de straat en de toeristen zijn duidelijk nog aan het strand, op zee of aan het toeren in de omgeving. En dat geeft me alle kans om rustig een leuk hotel te zoeken, liefst hier ergens rond de haven. Een klein half uurtje later pak ik spullen voor een paar dagen uit de auto en check in bij Hotel Aktis. De kamer op de 1e verdieping oogt ruim en schoon en er zijn duidelijk nog niet veel gasten in het hotel. Dat dit niet automatisch betekent dat het dan ook rustig is merk ik ’s avonds al. Terwijl ik tegen twaalf uur toe ben aan wat slaap wordt beneden in de hal (en dat is om de hoek..) een kinderfeestje gevierd. En aangezien kindjes hier ‘s avonds gewoonlijk wakkerder zijn dan overdag, is het ruim na enen als de rust weer neerdaalt in de gang.
Geurige wandeling
De volgende dag ga ik na een lekker ontbijt op het terras aan de wandel, allereerst linksaf de heuvel op. Ik wil wat foto’s maken van het uitzicht op Epidavros. Het is genieten en het uitzicht op Epidavros is geweldig, ik heb geen spijt van deze klim! 
Weer beneden ga ik de andere kant op, mijn neus achterna door heerlijk geurende sinaasappelboomgaarden en bossen wilde kruiden langs de weg. Het laatste stukje wandel ik langs het strand en ervaar de stilte van de zee. Ik maak een kort praatje met een paar vissers en beloon mezelf even later op een uitnodigend strandterras met een freddo cappuccino en, hoe kan het hier anders, sinaasappelcake. Ik geniet van het uitzicht op de baai, het gekabbel van het water en het gebabbel van een paar kinderen om me heen. Als ik een uurtje later wegga is het tegen half twee en wordt er net een bus met Griekse families uitgeladen. Luid kwetterend (de vrouwen) en hard gillend (de kids) komen ze met z’n allen strand en terras op. Dag rust! Na nog een laatste blik op hotel Apollon dat bij dit terras hoort ga ik op weg terug. Bij een super aardige fruitverkoper koop ik voor € 1,50 een zak vol kersen en vijf abrikozen, mijn lunch voor vandaag.
Zondag besluit ik te verhuizen naar het hotel waar ik gisteren koffie dronk aan het strand, even buiten het dorp. Het vooruitzicht van een hotel met zicht op zee, een eigen strandterras en heerlijke ligbedjes is onweerstaanbaar. Er zijn weinig gasten en het is rustig aan het strand. En niet alleen aan het strand. Als ik ’s avonds naar het restaurant loop dat Karen me heeft aangeraden (“superlekker, wij eten er vaak!”) kom ik onderweg niemand tegen en op het prachtige terras van Kalo Geriko tref ik alleen de kok en d
e bediening aan. Toegegeven, voor Griekse begrippen ben ik best vroeg, het is net negen uur geweest. Toch verrast het mij en ik aarzel even. “We have good food, don’t doubt about that” zegt een van de jongens en ik schiet in de lach. Ik besluit te gaan zitten en zeg dat ik me graag laat verrassen. Op mijn vraag waarom het nog zo stil is krijg ik als antwoord “dat is het probleem van Griekenland, geen gasten”. De rest van de tijd dat ik er zit (dik twee uur) komt slechts één ander stel eten. Vrienden van hen, die regelmatig komen. Het eten is er super lekker en ik begrijp de frustratie van de eigenaars.
Luchtkasteel Poros
Dinsdagmiddag ga ik na een heerlijk ochtendje strand weer op pad. Ik besluit om richting Galatas, tegenover het kleine eilandje Poros, te rijden om toch nog eventjes een eiland ‘te doen’. Een prachtige, met witte en roze oleanders omzoomde weg en een schitterend uitzicht op Epidavros en op de zee. Na drie kwartier rijden kom ik aan in Galatas en parkeer de auto tegenover Poros. En net als de vorige keer dat ik hier was overvalt me weer de gedachte dat het net een sprookjeseiland is. Een soort luchtkasteel aan de (dichtbije) horizon. De vele taxibootjes maken een oversteek naar Poros makkelijk. Omdat het inmiddels echter flink is gaan stormen zie ik daar toch maar vanaf en rij na een heerlijke ijskoffie op een terras op het gemakje terug.
Onderweg twijfel ik even of ik nog een korte blik op Methana ga werpen, nu ik hier toch langs kom. Methana is een vulkanisch schiereiland met als belangrijkste trekpleister de zwavelhoudende warmwaterbronnen bij de hoofdstad Methana. In de oudheid was het al in trek omdat het water allerlei ziekten zou genezen. Bij Kaimeni Chora, 10 km. van het stadje Methani vandaan ligt een slapende vulkaan. In het diepe water bij Methana schijnen regelmatig haaien en zwaardvissen te zwemmen. Omdat het inmiddels zes uur is besluit ik een verkenningstocht over het eiland toch maar voor een volgende keer te bewaren. Eigenlijk heb ik geen puf meer voor nog een ontdekkingstocht.
Laatste dag
Woensdag is bewolking en regen voorspeld, maar als ik om acht uur wakker wordt schijnt de zon. Ik ga eerst nog een paar uurtjes naar het strand mijn boek uit lezen, vanmiddag wil ik weer een rondje door de regio doen, naar Koilada, Porto Cheli en/of Ermioni. Aan het strand is nog niemand als ik om negen uur een ligbedje uitzoek. De zee is wat onrustiger dan andere dagen en boven de bergen hangen dikke wolken. De eerste tekenen van de weersverandering die eraan gaat komen. Het is bijna éen uur als de eerste druppels vallen. Mooi moment om te gaan douchen en op pad. Maar als ik even na tweeën wil gaan zie ik tot mijn verbijstering dat het totaal bewolkt is, stormt en een paar minuten later keihard begint te hagelen. Naïef denk ik; nog ‘even wachten’, maar tegen drie uur besef ik dat het er niet meer inzit. Het blijft plenzen en waaien en ik besluit om dan maar lekker een leesmiddagje in te lassen. De plaatsen die ik wilde bezoeken blijven daar vast nog wel even liggen. Morgenochtend ga ik nog even winkelen in Nafplio en dan ’s middags een wijnrondje rijden rond Nemea om vervolgens te gaan logeren in Gymno. Ik kijk terug op een fantastisch (klein) weekje Epidavros en besluit dat ik hier vaker wil zijn. Misschien volgend jaar wat langer?
Corry Brand
